Okuń Krzysztof z Grodziska h. Belina (ur. ok. 1545 – zm. po 1609), wierszopis. Był młodszym synem Piotra (zob.) i Anny Sobockiej. W r. 1560 wpisał się, wraz ze starszym bratem Tomaszem, na Uniw. Krak. Przebywał później na dworze kanclerza Walentego Dembińskiego, a następnie «we Włoszech lata swoje trawił», także wspólnie z bratem Tomaszem. Nie wiadomo jednak, czy odbywał we Włoszech systematyczne studia; w każdym razie nie figuruje w spisach polskich studentów w Padwie i Bolonii. Z Włoch wrócił O. jako italofil i jeszcze u schyłku życia, na przekór ksenofobii rokoszan, pisał: «Włoszy, zacni ludzie». Powróciwszy z Włoch służył w wojsku i jak sam wyznał, starał się o to, aby bardziej «Marsowi był przygodnym niż Muzom i Apollinowi». Ok. r. 1590 miał zostać «starostą kujawskim» – może za wstawiennictwem brata Tomasza, kanonika włocławskiego, został zarządcą jakiegoś znaczniejszego klucza w dobrach biskupów kujawskich, a takich również tytułowano starostami. O. był współwłaścicielem miasta Grodziska (Mazowieckiego).
W r. 1609 wyszedł w Krakowie utwór O-a pt. Chwały Zygmunta Augusta króla. W dedykacji dla Zygmunta III wyjaśniał O., że przed śmiercią pragnął pozostawić po sobie dowód wdzięczności za łaski doznane od królewskiego wuja, Zygmunta Augusta. Parzyście rymowane trzynastozgłoskowce wysławiają pochodzenie i życie ostatniego Jagiellona, przynoszą zarazem garść interesujących szczegółów o małżeństwie z Barbarą Radziwiłłówną. O. podnosił sukcesy dyplomatyczne i militarne, jakie Polska zbierała za panowania Zygmunta Augusta, podkreślił wagę przyłączenia Inflant. Aneksem do Chwał Zygmunta Augusta jest Pieśń o tymże św. p. królu, którą O. ułożył w r. 1572 i po latach wydał we wspólnej z Chwałami książeczce. Dziełko O-nia świadczy o jego sporej kulturze literackiej (przytacza Senekę i Ariosta) oraz o uleganiu wpływom Jana Kochanowskiego. Chwalił je Hieronim Juszyński, Aleksandrowi Brücknerowi podobał się gładki tok wierszy, natomiast Michał Wiszniewski uznał wiersz za «chropawy». Po wydaniu Chwał Zygmunta Augusta giną ślady działalności O-nia; zapewne niedługo potem zmarł.
Pozostali po O-niu synowie: Piotr i Krzysztof, podsędek sochaczewski.
Estreicher; Nowy Korbut; Juszyński H., Dykcjonarz poetów polskich, Kr. 1820; – Brückner A., Z teki bibliograficznej 7. Volumina miscellanea, „Pam. Liter.” R. 3: 1904 s. 85; Nowacki, Dzieje archidiecezji pozn., II; Nowak-Dłużewski J., Okolicznościowa poezja polityczna w Polsce. Czasy Zygmuntowskie, W. 1966; Szczerbicka-Ślęk L., Duma staropolska. Z dziejów poezji melicznej. Prace Wrocł. Tow. Nauk., S. A. Nr 93, Wr. 1964; Wiszniewski, Hist. liter. pol., VII 138, VIII 149; – Album stud. Univ. Crac., III 34.
Rafał Leszczyński